Er is onwijs veel te doen in de media over ons Nederlands onderwijs na de meivakantie. Ik lees ode aan ouders, ode aan leerkrachten voor hun tomeloze inzet van de afgelopen weken , maar ook veel vingerwijzen en zorgen. Vingerwijzen naar leerkrachten die zich zorgen maken om hun eigen gezondheid en die van hun naasten, nu de scholen weer open gaan. Zorgen over overbelaste ouders die teveel op hun bord krijgen. Vingerwijzen naar de onderwijsraad die advies uitbrengt over de zomervakantie omdat zij zich zorgen maakt over de ‘achterstanden’ van leerlingen die zij mogelijk opgelopen zijn de afgelopen weken. Om hier maar niet te spreken over wat er verstaan wordt onder de term ‘achterstand’…. Ik zie de duimpjes de pan uit rijzen voor mensen die geprezen worden voor het pijnlijk bloot leggen van zaken waar iedereen op zijn beurt weer kan schieten op LinkedIn, Facebook, of welk media dan ook.

Ik vraag me af; Waarom prijzen en wijzen??  Waar is de gedachten gebleven deze crisis samen het hoofd te bieden. Gebruik te maken van kansen door alle expertise en motivatie te bundelen. 

Sta jij zelf voor je oordeelt, prijst of wijst, stil bij waarom er adviezen worden uitgebracht door de onderwijsraad of andere adviesorganen? Of waarom die zorgen leven onder leerkrachten, ouders of burgemeesters?

En belangrijker nog, wie heeft hiermee nog oog voor de leerling? laten we die in deze vooral niet vergeten!!

Stop met oordelen en wijzen, besteed je energie en je aandacht in het geven van AANDACHT daar waar het nu zo hard nodig is! 

Die zich de afgelopen weken misschien wel in zweet gewerkt heeft omdat onderwijs op afstand voor hem of haar niet vanzelfsprekend is. Die zich zorgen maakt over zijn of haar gezondheid, nu de scholen weer open gaan. Of dat hij of zij wel het juiste kan bieden nu voor alle kinderen. 

Met wijzen verdwijnen de zorgen niet.  Durf de vraag te stellen;

Wat heb jij nodig om deze klus te klaren? En wie of wat kan jou daarbij helpen?

Aan die leerling die zich afvraagt hoe het na de vakantie gaat, aan die leerling die kansen heeft gezien de afgelopen weken en niet enkel ellende heeft gevoeld. Aandacht aan de stem van die kinderen waarvoor het onderwijs bepalend is voor hun toekomst. 

De ervaring over wat ze gemist hebben én wat ze als helpend hebben ervaren. Ik ben benieuwd hoe onze coronacrisis leerling denkt over onderwijs wat niet school of gebouw gebonden is, maar waar gebruik gemaakt wordt van wat onze mooie wereld anno 2020 te bieden heeft…… 

Die ouder die zijn of haar kind het beste kent. Die de afgelopen weken weer zoveel gezien heeft in hoe zijn of haar kind is omgegaan met onderwijs op afstand. Waar hun zoon van opbloeide en zijn krachten liggen of welke uitdaging hun dochter tegen kwam en wat hierbij hielp. Die ouder die ideeën heeft, wat kansen biedt voor educatief partnerschap.  

Durven we aandacht te geven?

Durven we de noodgedwongen aanpassingen door de crisis te gebruiken om tot inzichten te komen? Durven we te kijken én te luisteren naar onze leerlingen, ouders en leerkrachten? Durven we te stoppen met wat niet of onvoldoende werkt? En durven we voor nieuwe kansen te gaan?

Biedt de coronacrisis dé kans om passend onderwijs zijn bedoeling terug te geven? 

Als laatste wat vragen voor iedereen die naast mens misschien ook leerkracht, ouder, of leerling is; Durf jij te stoppen met oordelen, wijzen en prijzen? En durft jij aandacht te hebben voor jouw proces en die van anderen om de beperkingen van deze crisis aan te grijpen als groeimiddel? 

Laten we leren van Corona! De eigenschap van een sterk virus om zijn doel te bereiken is door middel van dusdanig snelle vermenigvuldiging eensgezind de strijd aan te gaan. Gezamenlijkheid, compassie en aandacht!

Dat kunnen jij en ik toch ook?